بررسی آلبوم MAYHEM از لیدی گاگا در موزیلون!
با بررسی آلبوم MAYHEM از لیدی گاگا همراه موزیلون باشید! لیدی گاگا با هفتمین آلبومش، «MAYHEM»، دوباره به دنیای پاپ برگشته و این بار با صدایی بزرگ‌تر از همیشه، حسابی دل هواداراش رو برده.
توی این آلبوم، اون به دل آشوب‌ها و چالش‌های شهرت نقب زده، اما همزمان بهمون یادآوری می‌کنه که چرا این جایگاه رو به دست آورده و هنوزم ستاره‌ای بی‌همتاست.
برای معرفی این آلبوم که هفتمین اثر رسمی گاگا به حساب میاد، خودش حسابی سنگ‌تموم گذاشته. از کنفرانس مطبوعاتی فقط برای هوادارا گرفته تا حضورش توی برنامه‌های معروفی مثل «اس‌ان‌ال»، «هات وانز» و حتی سری دروغ‌سنج «ونیتی فیر»، با یه شخصیت خاکی و دوست‌داشتنی همه رو مجذوب خودش کرده.
حتی وقتی توی مصاحبه با «ای‌دبلیو» ازش درباره «گرم کردن دوباره ناچوهاش» پرسیدن – که یه جور کنایه بود به اینکه آیا توی تک‌آهنگ «آبراکادابرا» ایده‌های قدیمی‌ش رو بازسازی کرده – با متانت جواب داد: «ناچوهام مال خودمن، خودم خلقشون کردم و بهشون افتخار می‌کنم!» این یعنی لیدی گاگا هنوزم همون ستاره‌ایه که با اعتماد به نفس و غرور، راه خودش رو می‌ره.
یه آلبوم تهاجمی پر از حس خوب
«MAYHEM» دقیقاً همون چیزیه که اسمش می‌گه: یه تهاجم جذاب و پر از انرژی مثبت. این آلبوم انگار طراحی شده تا بهمون یادآوری کنه چرا از همون اول عاشق گاگا شدیم؛ قبل از اینکه بره سراغ جاز، ترانه‌سرایی کلاسیک یا ستاره شدن توی سینما.
گاگا توی مصاحبه با «ای‌دبلیو» گفته که به جای اینکه دنبال تغییر صداهاش باشه، از خودش پرسیده: «چی من رو من کرده؟ ریشه‌هام کجان؟ الهاماتم از کجا میان؟» نتیجه‌ش شده «MAYHEM»؛ نه یه بازسازی ساده از گذشته، بلکه یه آشپزی حسابی با چاشنی خلاقیت که انگار داره توی یه برنامه آشپزی بهمون نشون می‌ده چطور می‌شه بهترین ناچوها رو درست کرد!
حالا اگه بگیم خوبه که گاگا برگشته، شاید یه کم عجیب به نظر بیاد، چون هیچ‌وقت واقعاً غیبش نزده. بین آلبوم ششمش، «کروماتیکا» توی سال ۲۰۲۰، و این آلبوم جدید، گاگا توی لاس‌وگاس برنامه اجرا کرده، تور جهانی گذاشته، توی دو تا فیلم نه‌چندان خوب («خانه گوچی» ۲۰۲۱ و «جوکر: جنون مشترک» ۲۰۲۴) بهترین بازیگر بوده و حتی یه آلبوم همراه برای «جوکر» به اسم «هارلکین» منتشر کرده که پر از کاورهای جذاب بود.
گاگا یه جورایی هم دل طرفدارای راک رو به دست آورده، هم پاپ‌دوستا رو. از یه طرف پیانو می‌زنه، ایده‌های بزرگ رو راحت اجرا می‌کنه و ترانه‌های شخصی خودش رو می‌نویسه؛ از طرف دیگه عاشق زرق‌وبرق، جلوه‌های بصری و سینتی‌سایزرهاست و شهرت رو مثل یه علم می‌شناسه.
هم برای آدمای معمولی و مظلوم می‌جنگه (مثل سخنرانی‌ش توی گرمی ۲۰۲۵ برای حمایت از ترنس‌ها)، هم یه نمونه بارز از استثنایی بودن سلبریتی‌هاست. انگار هم یکی از ماست، هم خیلی بهتر از ما!
نبرد درونی و شهرت
ترس گاگا از برگشتن به پاپ توی «MAYHEM» موج می‌زنه؛ یکی از موضوعات اصلی آلبوم، کشمکش درونی اونه. توی موزیک‌ویدیوهای خفن تک‌آهنگ‌هاش، «Disease» و «Abracadabra»، می‌بینیم که چند تا گاگا روبه‌روی هم قرار می‌گیرن و با هم می‌جنگن.
توی قطعه برجسته آلبوم، «Perfect Celebrity»، گاگا زندگی عمومی خودش رو مثل یه شبح می‌بینه که بالای سر زندگی خصوصیش خوابیده.
با صدایی که خودش اسمش رو گذاشته «الکترو گرانج»، غرش می‌کنه: «عاشق اینی که ازم متنفر باشی! من سلبریتی بی‌نقصم!» این خشم غافلگیرکننده‌ست، چون گاگا همیشه آدمی بی‌حاشیه و مودب بوده. مثل آلبوم «Ray of Light» مدونا توی سال ۱۹۹۸، «MAYHEM» هم با مفهوم شهرت بازی می‌کنه، بدون اینکه بخواد نتیجه‌گیری خاصی بکنه.
این جنگ هویتی نه‌تنها خسته‌کننده نیست، بلکه حسابی سرگرم‌کننده‌ست و انگار داری یه مسابقه کشتی پرهیجان رو تماشا می‌کنی.
توی «Perfect Celebrity» و جاهای دیگه آلبوم، گاگا دوگانگی هویتش رو زیر ذره‌بین می‌بره. این موضوع انقدر پررنگه که حتی کاورهای آلبوم هم پرتره‌های تکه‌تکه ازش رو نشون می‌دن و توی مصاحبه‌ها و ویدیوها، موهاش هم بلوندن، هم قهوه‌ای.
توی «Don’t Call Tonight»، انگار توی آینه به جای چشم‌های خودش، چشم‌های یه غریبه رو می‌بینه. برخلاف خیلی از سلبریتی‌ها که غر زدنشون درباره شهرت تکراریه، گاگا شهرت رو مثل یه خون‌آشام روانی می‌بینه که بخشی از وجودش رو تسخیر کرده و روابطش، انتظارای بقیه و اعتماد به نفسش رو پیچیده‌تر کرده.
«MAYHEM» با کاوش توی این شکاف‌های هویتی، ما رو به دنیای درون گاگا می‌بره و تجربه‌ای رو نشون می‌ده که خاصه، اما به طرز عجیبی قابل درک.
تنوع و انسجام
دوگانگی، مرگ و تصاویر مذهبی مثل نخ‌هایی هستن که این آلبوم متنوع رو به هم وصل می‌کنن. گاگا توی مصاحبه با «استریوگام» از الهاماتش گفته: دیوید بویی، پرینس، ارث ویند اند فایر، ناین اینچ نیلز و ریدیوهد.
انگار یه بازی «بگرد و پیدا کن» توی آلبوم راه انداخته؛ مثلاً توی «Garden of Eden» ردپای «Maneater» نلی فورتادو رو می‌شنوی یا توی «Zombieboy» حس «Hollaback Girl» گوئن استفانی بهت دست می‌ده.
با همکاری تهیه‌کننده‌هایی مثل سیرکات و اندرو وات، بیس‌لاین‌ها گاهی زنگ‌دارن، گاهی لاستیکی و اغلب با سینتی‌سایزرهای آنالوگ غنی شدن.
توی «Abracadabra» با پیانو هاوس سروکار داری و دیسکوی آلبوم انگار از فیلتر یه گروه راک رد شده (مثل «Miss You» رولینگ استونز یا «Rock the Casbah» کلش). توی یکی از سه همکاری با جسافلشتاین، «Killah»، ترکیبی از فانک شلخته و صنعتی خشن داری که یادآور «I’m Afraid of Americans» بویی یا «Money» KMFDMه.
با همه این شلوغی‌ها، آلبوم هنوزم به اصول ترانه‌نویسی پاپ وفاداره و خبری از هرج‌ومرج واقعی نیست. هر آهنگ از مقدمه و ورس‌هاش شروع می‌کنه و تا کروس حسابی اوج می‌گیره. این اوج‌گیری‌ها یه جور امضای گاگاست که از «Born This Way» باهاش آشنا شدیم و هنوزم توی جنگ بلندی صدا، پرچمش بالاست.
عشق، طنز و دیوانگی
ترکیب طنز و جدیت گاگا توی «MAYHEM» حسابی به چشم میاد. کنار موضوعات شهرت و بحران هویت، توی یه آهنگ برای گرگینه‌ها سرود خونده («هفته پیش یکی رو کشتی، چقدر سوءتفاهم داری») و توی یه جای دیگه انگار می‌خواد معشوقش رو تبدیل به یه لباس پوستی کنه (فکرشو بکن چه استایل خفنی بشه!).
این حس شوخ‌طبعی عجیبش همیشه توی کاراش بوده، ولی چون با جدیت اجرا می‌کنه، کمتر به چشم اومده.
صداش رو توی این آلبوم مثل یه تئاتر تک‌نفره استفاده کرده؛ توی «Killah» با لرزش دراکولایی می‌خونه، توی «Vanish Into You» با یه غرور بامزه ورس‌ها رو می‌ره و کروسش با بک‌وکال‌های جیغ‌مانند، سورئال می‌شه. گاهی مثل دبی هری ناز می‌کنه، گاهی مثل کورتنی لاو فریاد می‌زنه و از زشت شدن نمی‌ترسه.
توی «Blade of Grass» که درباره نامزدیش با مایکل پولانسکیه، انقدر آشوب‌زده می‌خونه که فکر می‌کنی اگه عشق پیداش نمی‌کرد، چی به سرش می‌اومد. دوئت عاشقانه‌ش با برونو مارس، «Die With a Smile»، که جایزه گرمی برده و توی چارت‌ها ترکونده، بهترین نمونه از حس عامه‌پسند گاگاست.
جمع‌بندی
شاید اگه «MAYHEM» به جای ۱۴ ترک، ۱۰ تا آهنگ داشت، جمع‌وجورتر می‌شد، ولی بازم یکی از قوی‌ترین آلبوم‌های گاگاست. با همه تنوعش، یه خط مشخص داره که هم جذابه، هم نفس‌گیر. پاپ پر سر و صدا و روح‌بخش گاگا، روی لبه هنر و تجارت راه می‌ره و با ریسک‌های بزرگ، انگار از شکست توی چارت‌ها نمی‌ترسه. نزدیک بیست سال از شروع کارش گذشته و حالا که از همیشه معروف‌تره، دقیقاً همون‌جاست که باید باشه.
برای شنیدن و دانلود آلبوم «MAYHEM» با کیفیت ۳۲۰ و FLAC، همین حالا به این لینک سر بزنید و خودتون رو توی دنیای لیدی گاگا غرق کنید!
ثبت دیدگاه